اشعار

بی‌کس‌تـرین عـبد تـوأم از روسـیاهی            بنـگـر تـو دسـت خـالـی من یا الـهـی

بـاشد سـلاح ما هـمـین اشک بصرها            شکـر خـدا دارم بـرای خـود سـلاحی

«شرمندگی سودی ندارد» اشتباه است            شرمندگان را تو خودت پشت و پناهی

تا که صدایت می‌زنـم یا ربـّی العـفـو            باران رحـمت می‌فـرستی این نواحی

من معصیت از روی لجبازی نکردم            از حال زار من هـمیشه خود گـواهی

کـارم گـدایـی؛ کـار تـو بخـشـیـدن مـا            مثل هـمیشه بر فـقـیـران کن نـگـاهی

با اینکه بار معـصیت پـشـتم شکـسته            دلتنگت هستم نیـمه شب‌ها گـاه گـاهی

امـشب بـیـا کـربـبـلا مـهـمانـمـان کن            بر مـا بـده بـرگ و بـرات کـربـلایـی

گنهکاران کجا هـستند ماه عـفو آمد باز            خـدای ‌مهـربـانی با نگـاه عـفـو آمد باز

دوباره روزه؛ این عبد فراری را به راه آورد            خدایا‌ شکر! این بنده به راه عفو آمد باز

به ذکر یاعلی و یاعظیم ما در این سی‌روز            دل از دست شیاطین در پناه عفو آمد باز

خدای مهربان العفو، خدای مهربان العفو
خداوندا به حق روزۀ صاحب‌زمان العفو

دوباره با دعاها روح‌مان پرواز خواهد کرد            خدا درهای رحمت را به خلقش باز خواهد کرد

ابوحمزه بخوان هرشب الهی لاتـودِّبنی            سحرخوان دلت هرشب نوایی ساز خواهد کرد

هزار اسم خدا مخفی‌ست در جوشن‌کبیر او            به خَلِّصنا مِن‌َالنّاری به ما ابراز خواهد کرد

چه سرهایی که در سجده، چه دستانی که بر بالا            زمین سی روز، این‌گونه به عرشش ناز خواهد کرد

خدا‌ العفو خدا‌ العفو خدا ‌العفو خدا ‌العفو
خداوندا به العـفـو عـلی شیـرخدا العـفو

دم افـطار می‌‌خـوانـند وقـتی ربّنایت را            دلم قرص است می‌بخشی گدای بی‌نوایت را

دم افطار وقتی سفرۀ احسان تو پهن است            لب روزه طمع دارد فقط رزق رضایت را

لبان تـشنـۀ شیـعه دم‌ افـطـار می‌خـواهد            بگـیـرد در بغـل قـبر شه کـربـبـلات را

سر قتلت حسین‌من، چه جنگی بود در گودال            صدای هلهله نگذاشت بشناسم صدایت را

لب تشنه سرت را از تن پاکت جدا کردند
بمیرم کف زدند‌ و‌ یک‌به‌یک شکر خدا کردند

آمـده عـبـد گـنهکـار، بگـو مـی‌بخـشی            با دلی زار و گـرفـتار، بگو می‌بخشی

چـشـم امــیّــد به عـفـو تو خـدایـا دارم            باز هم حضرت غفار، بگو می‌بخشی

کار ما را نگذاری تو به آن آخر وقت            اولـین لحـظـۀ دیـدار، بگـو می‌بخـشی

با بـدهکار خـودت بـاز مـدارا کن، آه            طلـبت را به بـدهکـار، بگو می‌بخشی

تا که آب از سر من رد نشده کاری کن            مثل آن تـوبۀ هـر بار، بگـو می‌بخشی

من خـودم آمده‌ام، فـاش بگـویم خـجـلم            سر به زیر آمدم ای یار، بگو می‌بخشی

دم افـطـار فـقـط یــاد لـب عــطـشـانـم            به همان روضۀ افطار، بگو می‌بخشی

قـسمت می‌دهم اینـبار به عـباس عـلی            به دو تا دست علمدار، بگو می‌بخشی

رسـیـدم ز تو عـذرخـواهی کـنم            دلـم را به سمـت تو راهـی کـنـم
بــیــا و امــیــد دلــم را نـگــیــر            خـدایـا چـه بـا بـی‌پــنـاهـی کـنـم

شنیدم که می‌لـرزد عرش تو را            اگـر از دل خـســتـه آهــی کـنـم
فـقـط مـایـۀ آبــرو ریــزی اسـت            اگـر بــاز هـم اشـتــبـاهـی کــنـم
خــودم واقـــفــم بــی‌اراده شــدم            تـو نـگـذار تـا کـه گـنـاهـی کـنم
بـشـوی از دلـم رنگ زنگار که            کـمی فـکـر این رو سـیـاهی کنم
سـبـک مـی‌شـود شـانـه من اگر            بـه ایـوان مــولا نـگـاهـی کـنــم

به جان علی دست من را بگـیر            فـقـیر تو هـسـتم و انت الکـبـیـر

همه عـمر با یک هـدف زنـده‌ام            به عـشـق عـلی و نجـف زنـده‌ام
به آن بانـویی که پَـر او شکست            غـرور دل دخـتــر او شـکـسـت
به آن دخـتـری که گـل لانـه شد            پس از مـادرش مـادر خـانه شد
به آن دختری که به خانه نشست            و زخـم سـر مـرتضی را ببست
به آن خواهری که دل شب رسید            جگـر پـاره را در دل تـشـت دید
به آن خواهری که پُر از سوز و آه            رسید و به سر زد روی قـتـلگاه
به آن خواهری که به چشمان تر            جدا شـد کـنـارش ز اربـاب سـر
قـسـم مـی‌دهـم روسـفـیـدم کـنـی            مـرا در دفـاعـش شـهـیـدم کـنـی

تـشـنه‌ام آبِ حـیـاتی برسانـیـد به من            لـذّتِ صوم و صلاتی برسانید به من

رمضان آمد و گـفتم: بِعَـلیٍّ ألعـفو...            گوشه چشمی؛ نظَراتی برسانید به من

توبه کردم به خـدا تا که محـلّم بدهید            طبق عادت حـسَناتی برسانـید به من

غرق در معصیتم! شوقِ هدایت دارم            باز کـشـتـیِ نجـاتی برسـانـیـد به من

رزقِ چشمانِ مرا بیشتر از پیش کنید            کـنج هـیـأت بـرَکـاتی برسانید به من

تا که جاری شوم از روضۀ جانسوزِ حسین            خـبـر از آب فـراتی برسـانـید به من

نگـذارید از این داغ شـبـی دق بکـنم            لااقـل یک عـتـبـاتـی برسـانید به من

کربلا، حرکتِ پرچم، من و بین الحرمین            باز هم برگ بـراتی برسانـید به من!

روضه دارم من و افطار لبم نان حسین            رزق مـاه رمضانم هـمه احسان حسین

پیش از افطار شنیدم پدرم تشنه که بود            زیر لب گفت فدای لب عـطشان حسین

مادرم اشک فشان آب به کامم میریخت            تا که من هم بشوم بی‌سر و سامان حسین

به گـمانم که شود چادر زهـرا سـپرش            هر کسی گریه کند بر تن عریان حسین

این شنیدم به جنان خنده کـنان پای نهد            هرکه در روضه شود مضطر و نالان حسین

هر چه فخر است در عالم همه از مکتب اوست            همه از کـربـبلا باشد و مـیـدان حـسین

جان اگر هست به تن هدیۀ جانیست که داد            همۀ هستی من زاده شد از جان حسین

تاج عزّت به سرم بست ز اشک غم خود            اینچنین شد که شدم تابع فـرمان حسین

گفت با عزٌت خود خو کن و ذلت مپذیر            با چنین کار نـشـستم سر پیـمان حـسین

روزه را روضه نوشتم به غلط تا شاید            بنویـسـند مـرا عـبـدِ مـسـلـمـان حـسـین

گوش کن میرسد از گوشۀ گودال و زِ نِی            نالـۀ فـاطـمـه و نـغـمـۀ قــرآن حـسـیـن

شاهد آشفـته اگر گفت سخن عیب مکن            که به خون موج زند زلف پریشان حسین

معصیت بود که سوزاند عـبادات مرا            بر نگـرداند به من حِس مناجـات مرا

نا گزیر است گدا، دم ز عطایت بزند            نیـمه شب عبد گـنه کار صدایت بزند

با امید آمـده‌ام شـاه، فـقـیـرم، چه کـنم            ترسم این است گنه کار بمیرم چه کنم

من شب اول قـبـرم چه حـسـابی دارم            گر بپرسند چه داری چه جوابی دارم

منم و وحشت قبری که ز هر سو برسد            کاش آن لحظه فقـط ضامن آهو برسد

یاد دادند به ما وقـت دعا سجـده کـنیم            غافـر الذنب بخوانیم تو را سجده کنیم

مهر تو در دل ما هـست نمی‌سوزانی            تو سری را که به سجدست نمی‌سوزانی

پوستی را که لطیف است نمی‌سوزانی            بدنی را که ضعیف است نمی‌سوزانی

تو پشـیمان شده‌ها را که نمی‌سوزانی            جـلو حـرمـلـه ما را که نـمی‌سـوزانی

هر سـحـر ورد زبانی تو، الهی العـفو            ربّ شـهـر رمضـانی تو الهی العـفـو

چون بیابان که نیازش به نم باران است            بیـشتر گریه تـسلای دل سـوزان است!

مـیـکـده بـاز شـد و زود دویـدیـم هـمه            گفته ساقی سه دهه نوبت سرمستان است!

گـفـتم اصلا نـروم! آخـر خـطـم دیگر!            مادرم گفت برو!خالق تو رحمان است

مـا اگـر آمـده‌ایـم از‌ کـرم آل عـلی‌ست            اخـتیار دل رعیت به کف سلطان است

رمضان است خـدا بـنـده نـوازی کرده            سفره‌اش باز شده خانه پُر از مهمان است

خوب و بد ریزه خور حضرت حجت هستیم            عفو در شأن شماست! طفل اگر نادان است

نوکر آن ست که از‌خویش دعایی نکند            آنچه‌ را‌ خواسته ارباب! دعایم آن است

سی شب ماه خدا را به علی بخـشـیدند            گـریۀ هر شب ما هـدیـۀ آقـا جان است

ما در این ماه مبارک به هوای نجـفـیم            دلـمـان وقـت منـاجـات دم ایـوان است

گـره کـور مــرا دسـت رقــیـه بـدهـیـد            هرچه سختی‌ست به یمن نفسش آسان است

روزه‌ام روضه اگر داشت خدا میخردش!            خُرّم آن دیده که در روضه فقط گریان است

دم افــطـار مـن از آب ســــوالـی دارم            آب! دیدی چقدر کام حسین عطشان است؟

تشنه‌ای ماند و سپاهی که همه سیرابند            دشنه هم‌سوخت دلش! شمر ولی خندان است

آی مــادر تو دگـر جـانب گـودال نـرو            خاک‌ عالم به سرم یوسف تو عریان‌ است

من بدی کـرده‌ام اما تو مـرا بد نـزنی            بعد یک عمر که این بنده‌ات آمد نزنی
با همین روی سیاهش به تو رو زد نزنی            روی پـیـشـانی او مـهـر نـیـاید نـزنی

باز کـن بـند اسـیـری ز گـرفـتاری را
شامل لطف خودت کن تو گنهکاری را

من خجـالـت زده‌ام بیـشـتر آبم نـکـنی            به تو اصلا نـمـیـاید که حـسـابم نکنی
هـمـه کردند خـرابـم تو خـرابـم نکنی            بی‌جـوابـم نـگـذاری و جـوابـم نـکـنی

معصیت کردم و هر بار تو ستار شدی

من گنهکار و تو آن خالـق غـفّار شدی

آمـدم تـا سـحــر شـام سـیـاهـم بـاشـی            تـیـشـۀ بت شـکـن بـار گـنـاهـم بـاشی
بی‌پـنـاه آمـدم اینجا که پـنـهـاهم باشی            میزدم حدس خودم چشم به راهم باشی

بین آغـوش گرفتی تو مرا حس کردم
دل خود را وسط کرب و بلا حس کردم

تا به کی منـتـظر دست تـلـنگـر باشـم            آمـدم پـای مـناجـات تو دم خـور باشم
از همه خالی و از لطف خدا پُر باشم            این سِـری آمـده‌ام تـوبـه کنم حُر باشم

یا الـهی تو نـجـات از ته چـاهـم دادی
صد و ده بار عـلی گفتم و راهم دادی

هرکجایی که کریم است دوتا مسکین هست            هرکجا دست دعا هست یقین آمین هست
هرکجا شرم کسی هست سری پایین هست            هرکجا درد بیاید به یقین تسکین هست

من به رحمانیت دست تو ایـمان دارم
هرچه دارم من از این دیدۀ گریان دارم

هـر قـدم در پی دلـدار دلـم می‌لـرزید            می‌نهم سر روی دیـوار دلم می‌لرزید
با پریـشانی و تـکـرار دلـم می‌لـرزید            لب تـشـنه دم افـطـار دلـم مـی‌لـرزیـد

روزه داران پـریــشـان تـو یـا ثــارلله
به فـدای لـب عـطـشـان تـو یـا ثـارلله

دیگر ز تو نام و نشان در کارهایم نیست            ایمان به تو در ذکر یا غفارهایم نیست

آنقـدر بی‌پـرده گـناه و معـصیت کردم            دیگر اثـر در ذکر یا ستـارهایم نیست

هرچند توبه می‌کنم روزی هزاران بار            اما پشیمانی در این تکـرارهایم نیست

هر روز و شب نام تو در گفتارهایم هست            اما نـشانی از تو در کردارهایم نیست

این توبه‌های من خودش هم توبه می‌خواهد            انگـار امیـدی به استـغـفـارهایم نیست

دیگر سحرهایم ندارد رنگ و بویت را            دیگر صفا در سفرۀ افـطارهایم نیست

با سنگ هر گـناه پَـرم را شکـسـته‌ام            آه ‌ای خـدا، خودم کمرم را شکسته‌ام

نه راه پیـش مانـده بـرایم نه راه پس            پـلهای امـن پشت سـرم را شکسته‌ام

من دانه دانه اشک خودم را فروختم            نـرخ طلایـی گـهـرم را شـکـسـتـه‌ام

دیگـر مرا نـشان خودم هم نمی‌دهـند            آئـیـنه‌های دور و بـرم را شکـسـته‌ام

دنیا شکست خورده‌تر از من ندیده‌است            حالا به سنگ خورده، سرم را شکسته‌ام

آرام کن مرا و در آغوش خود بگیر            حالا که بغض شعله‌ورم را شکسته‌ام

راهـم بـده به بـاغ شـجـرهای طیـبـه            من توبه کرده‌ام، تبـرم را شکـسته‌ام

حالا بـبـین که به غـیـر از گـدا شدن            در پـیـشگـاه تو هـنرم را شکـسـته‌ام

تـوبـه‌ای مـی‌طـلـبد عـفـوِ اِلهِ من و تو            که کـند رحم به این ناله و آهِ من و تو

لطف حق منتظرِ بارشِ چشمان کسی‌ست            تا بشویَـد گُـنه از روی سیـاهِ من و تو

ابرِ رحمت چکد از گوشۀ چشمان دعا            قدرتی هست در این توشۀ آهِ من و تو

یک قَـدَم مانده به تـقـدیرِ شب قـدر بـیا            نیست جُـز آهِ سحـرگاه، پـناه من و تو

گِرِهی باز کن از رشتۀ غمهای بزرگ            تا گِرِه وا شود از ابروی ماه من و تو

چشمِ دل ماند ز دیدارِ نگـارندۀ خویش            ای دل اینجاست خدا چشم به راه من و تو

چـشمۀ آب بقـا گر چه نَخُـشکد هرگز؛            پس چه شد یک شبه خشکید نگاه من و تو؟

برو ای اهل ریا، خشک مکن دریا را            با خـدایـنـد خـلایـق، نه سپـاه من و تو

بس کـن ای مـدّعـیِ دیـنِ نـفـاق آلـوده            شهرمان تیره شد از رنگِ گناه من و تو

علّتِ اینکه نیامد پـسرِ فـاطمه چیست؟            مانـده در پـردۀ اعـمالِ تـبـاهِ من و تو!

گر شَوَد دستِ تـوسّل ز ولایت کـوتاه            سامـری می‌شکـند قُـبح گـناه من و تو

هدف از خلقتِ ما معرفت محبوب است            این جهان نیست قدمگاهِ رفاه من و تو

نور ما نور حسین است؛ خـدا می‌داند            کـربـلای دلِ ما هـست گُـواه من و تو

من بنـدگی نکـردم، تا بـنـده‌ام بخـوانی            تو کی بدین کرامت، از خود مرا برانی

بار گـنه به دوشم، لا تقـنـطوا به گوشم            عفـوت نمی‌گذارد، در دوزخـم کـشانی

این نامۀ سیاهـم، این اشک صبحگـاهم            من حال خویش گفتم، تو کار خویش دانی
تو برتری که سوزی، در آتش جحـیمم            من کـمتـرم که گـویم، از آتـشم رهانی
مولای من، من از تو، غیر از تو را نخواهم            تو نیز رحمتی کن، کز من مرا ستانی
پا در دو سوی گورم، دردا که از تو دورم            شاید تو از کرامت، خود را به من رسانی
عفو از کرامت توست، قهر از عدالت توست            هم عـفـو از تو آید، هم قهـر می‌تـوانی
از بس کریم هـستی، با من قرار بستی            من اشک خود فشانم، تو خشم خود نشانی
در عین رو سیاهی، خواهم از تو الهی            هم من تو را بخوانم، هم تو مرا بخوانی
میثم به درگـه حـق، باشد دو ارمغـانت            شعری که می‌سرایی، اشکی که می‌فشانی

گـنهکـاری پـریـشانم إِلَهِی لا تُـؤَدِّبْـنِی            پـشیـمـان پـشـیـمانـم إِلَهـِی لا تُـؤَدِّبْـنِی

نه دنبال مفـاتـیحم نه با ادعیه مأنـوسم            جـدا از نـور قـرآنـم إِلَهِـی لا تُـؤَدِّبْـنِی

نه پابندم به واجب ها نه دورم از حرام تو            علی الظاهـر مسلـمانم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْنِی

مناجاتم کسالت بار دعاهایم همه دنیاست            کجا رفته است ایـمانم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْنِی

دهانم روزه است اما زبانم روزه اصلا نیست            چه شد زهـد فـراوانم إِلَهِی لا تُـؤَدِّبْنِی

امیرالمومنین فرمود دنیا منشا شر است            اسیـر شـر شده جـانـم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْـنِی

تـمام دردهـایم را به آقـای نجـف دادم            عـلی دادست درمـانـم إِلَهِی لا تُـؤَدِّبْنِی

مراهم کربلایی کن مرا شش گوشه راهی کن            ببـین بـدجـور گـریـانم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْنِی

به حق یک تن بی سر بحق یک سر بر نی            گـدای شـاه عـطـشانـم إِلَهِی لا تُؤَدِّبْـنِی

آمـد رمـضـان و تـا خـدا مـا را بُــرد            تـا چـشـمـۀ روشـن دعــا مـا را بُـرد
ما را ز لـبـاس عـافـیـت عـریان کرد            تا سـبـزتـریـنِ سـجـده‌هـا، مـا را بُرد

*************
آمـد رمــضـان و کـاش مـی‌دانـسـتـی            ای کُـشـتـۀ آب و آش! مـی‌دانــســتـی
دنیاست که می‌خورد تو را با شهوت            کـاش ای دل آش و لاش! می‌دانـستی

*************
آمد رمضان و دست شیطان بسته‌ست            درهای زمین به روی انسان بسته‌ست
وقت ست ز سمت معـصیت برگردی            چون راه گناه، ای مسلمان بسته‌ست!

*************
ماه رمضان و جان تو در خواب ست            رخوت زده‌ای، جهان تو در خواب ست
هـنگـام سحر، لـبان جـسمت بـازست            اما دل شب نشان تو، در خـواب ست

*************
مــاه رمــضـان و سـفــره افــطــاری            هـنگـام سحر، َنـفَـس َنـفَـس، بـیداری
از روزه اگـر هـمـین َقـدَر می‌فـهـمی            مصداق ریاضت است و خود آزاری!

*************
ماه رمضان و روزه‌ای ...؟ معلوم ست!            در حسرت آب و کوزه‌ای! معلوم ست
بسـتـه‌ست لـب تـنت، ولی جـانـت نه            غم می‌خوری و ُرفوزه‌ای! معلوم ست

*************
آمد رمضان، ز خواب غـفلت برخیز            گـل کـرد سـپـیـدۀ سـعـادت، بـرخـیـز
بشکاف فلک را و چو حافظ، سرمست            طرحی دگر انداز و ز عادت برخیز

ای زمین ریزه‌خوار تو مهدی            وی زمان در مدار تو مهـدی

آمــدی ای حـقـیـقـت هـسـتـی            عـالـمـی بـیـقــرار تو مـهـدی

صد و بیست و چهار هزار احمد            هـمـه در انـتـظـار تو مـهـدی

منتظر بر تو سیزده معـصوم            و هـمـیـن افـتخـار تو مـهـدی

نه فـقـط نُه فـلک به فـرمانت            عرش در اخـتـیـار تو مهـدی

فصلها از تو شکل می‌گـیرند            هـست جـنّت بـهـار تو مهدی

مـانـده اسـلام از تـو پـابـرجـا            نـازم ایـن اقـتـدار تـو مـهـدی

غـم و انـدوه بر طـرف سازد            پــرچــم آشــکــار تو مـهـدی

میشود هر، عدوی تو محو از            تـیغِ دشـمـن شکـار تو مهـدی

نَـصر و عزت، خـدا ترا داده            تـا بـمـانـد قــرار تــو مـهـدی

هر کجا هـسـتی ای وصی‌الله

الـعــجــل الـعـجــل ولــی الله

آمـدی تـا که دلـبـری بـکـنـی            در امامت پـیـمـبـری بـکـنـی

آمـدی تـا کـه خـود بِــإذن الله            بر همه خـلق سروری بکـنی

آمــدی بــا حــکــومــتِ الـلـه            بــاز اقــدام حــیـدری بـکـنـی

آمدی تا به جنگِ با خـصمت            هـمـچـو جـدّت دلاوری بکنی

آمـدی تـا بـه مَـسـنــد اســـلام            بعد از این حکم دیگری بکنی

آمــدی ای مــجــدِدِ احـــکــام            تـا که احـکـام پـروری بکـنی

آمــدی تــا بـه سـنـّت احــمــد            دین حـق را تو یاوری بکـنی

آمـدی دسـت ظـلـم بَرچـیـنـی            در عـدالـت بـرابـری بـکـنـی

آمــدی تـا بـه دادِ مـا بــرسـی            دشـمـنی با ستـمـگـری بکـنی

آمـدی بــا نـجـات گـمـراهـان            عالمی را تو رهـبـری بکـنی

هر کجا هـسـتی ای وصی‌الله

الـعــجــل الـعـجــل ولــی الله

ما مـحـبِ محـبـتـت هـسـتـیـم            ریـزه خـوار ولایتت هـسـتـیم

ما ز مستـشـهـدینَ بَـیـنَ یَـدیه            جان نـثـاران بیـعـتت هـسـتیم

گر بمیریم، باز هم به ظهـور            زنـدۀ روز رجـعـتـت هـسـتیم

هـمـه لـبـیـک گـو بـسـوی تو            پـیـشـتــاز اجـابـتـت هـسـتـیـم

تـشـنـۀ طـلـعـت رشـیــدۀ تــو            همه مشـتاق حضرتت هـستیم

بـه جـمـال مـبـارکـت سوگـند            کـشـتـۀ آل عـتـرتت هـسـتـیـم

در طـریـق تـو با تمام وجـود            تـابـعِ امـر و حـجـتت هـستـیم

قول تو حقّ و فعل تو حقّ است            ما مـوظف به طاعتت هـستیم

ای رفـیـقِ شـفـیـق، ما احباب            مـدّعـیِ رفـاقـتـت هـســتــیــم

تــو امــام هــدایــتـــی و مـــا            تـشـنـگـان هـدایـتت هـسـتـیـم

هر کجا هـسـتی ای وصی‌الله

الـعــجــل الـعـجــل ولــی الله

همه جا پُـر شد از بـهـانـۀ تو            می‌رسـد از فَـلـک نـشـانـۀ تو

کـربـلا و مـدیـنـه مـی‌گـویـنـد            بــازگـرد ای دل آشـیـانـه تـو

سـامـرا و نجف تو را خوانند            کـاظـمـین است در کـرانه تو

از بـقـیـع نـغـمـۀ تـو مـی‌آیــد            طـوس دارد به لب تـرانـه تو

همچـو زمـزم برای تو گِـرید            کـعـبه در گـردشِ شـبـانـه تو

جمکران را ببین که منتظرند            خـیـلِ عـاشـق در آسـتـانه تـو

از حرم تا حـرم همه پـرسـند            از تو و وصل عـاشـقـانـه تو

از یـمـن تـا عـراق، هم نـالـه            سـوریـه مـی‌کـنـد بـهـانـه تـو

دوسـتان در پی ظهـور تـوأند            دشـمـنـان مـنـکـر زمــانـه تو

چشمِ پهلو شکسته مانده به در            شــاهـد اشـک دانــه دانـه تـو

هر کجا هـسـتی ای وصی‌الله

الـعــجــل الـعـجــل ولــی الله

شهـر، آذین شده و منـتـظر یـار شده            لحـظـۀ عـاشـقیِ "آمـدن" انگـار شده

آسمان چشم شد و روی زمین دوخته شد            مـاه، هـمسـایـۀ دیـوار به دیـوار شده

"نکـنـد یار بـیـاید، وَ نـبـیـنی او را "            دلم از مـردمک چـشم، طلبکـار شده

پر ستاره شده امشب هـمه جای عالم            آسمان روی زمین، چادر گلدار شده

عرش، تا صبح فقط دور زمین می‌گردد            سامرا کعـبه شده، نقـطۀ پـرگار شده

یک نفر آمده که بود جهان منتظرش

صاحبی آمده که بوده "زمان" منتظرش

دردمندان همه هُشیار، دوا آمده است            غصه تعطیل، که معنای شفا آمده است

هر چه خواهید، بخواهید از این خانه فقط            بـیـنـواهـا بِـشِـتـابـیـد، نـوا آمـده است

عالَم پیر، دگر باره جوان خواهد شد            چونکه مُشکِ نفس باد صبا آمده است

آی "دارا" نکنی فخر، به دارایی خود            آنکه عـزّت بدهد بر فـقـرا آمده است

آی مـظـلـوم!، بپا خـیـز، عـلیه ظـالم            چه نشستی که "معین الضعفا" آمده است

ندبه خوانان ظهور و همه محو اوئیم

حرفهای دلمان را به خودش می‌گوئیم:

سرمان را به تو دادیم که سامان بدهی            دردها را به تو گفتیم، که درمان بدهی

بَرَکـت نیست دگر در برهـوتِ بی‌تو            خشک شد کوزۀ ما کاش که باران بدهی

ای که دست تو پر از رزق خدایی باشد            نان فراوان بُود، ای‌کاش که دندان بدهی

سرد و بی‌روح تر از ما که نداری آقا            مثل مُردار، فقط کاش به ما جان بدهی

جانمان بر کف دست است، فقط لب تر کن            گوشمان را به تو دادیم که فرمان بدهی

ما دعای فرجت را همه دم می‌خوانیم

مـا هـمـه منـتـظـر آمـدنت مـی‌مـانـیم

سَـرور ســرا آمـد، حـامـل لـوا آمد            کـام دل روا آمــد، درد را دوا آمـد

او مـکـرّم و اکـرم، او معـلّم اَعـلـم            مـحـرم دل عـالَـم، عـالِـم عَــلا آمـد

در کمال سرمد او، اکمل و سرآمد او            رهـرو محـمّـد او، وه امـام مـا آمـد

هر عدوّ او هالک در دو ملک او مالک            سِلک سِلم را سالک، سالک ولا آمد

سائلِ درِ او حور، او سرور هر مسرور            در امور او مأمور، داور و گوا آمد

او سوارۀ سالار، اُسـوۀ همه احرار            اهـل حـال را دلـدار، لالۀ هُـدا آمـد

او عُصارۀ ارواح، او سرودِ هر مدّاح            در سلاح او اصلاح، روح ماسوا آمد

دادگــر گـواهِ او، راه عــدل راهِ او            حکـم دادگاه او، محـکـم و رسا آمد

ماه طالع مسعود، روح احمد محمود            مرد مصلح و موعود، در ملأ ملا آمد

عامر عـمـاد دل، حـاصـلِ وِداد دل            وصل او مراد دل، اصل مدّعـا آمد

دُرّ طاهـر طاها، لعـل لـؤلـؤ و لالا            او محک مسِ دل را، مهر او طلا آمد

مُرده را دهد او دم، مدح گو وِرا آدم            طول عـمر او هر دم، اوّل دعا آمد

اسم در علم دارد، راه در حرم دارد            درگه کـرم دارد، مصـدر عـطا آمد

در کـلام کام آمد، کـام در کلام آمد            سـامـع سـلام آمـد، دائـم الصّـلا آمد

بوی یاس است دوباره به حرم پیچـیده            یا شـمیـمِ گـلِ نرگـس به دلـم پـیـچـیـده

مژدۀ وصل رسیده، همه جا گـل باران            باز در چـرخِ زمان، لطفِ قـلم پیچـیده

هر که افـتـاده ز پـا هـست، بیاید ایـنجا            که در این دایـرۀ مِـهـر، کـَرم پیـچـیده

چه نـشـستی به سویت داد رسی می‌آید

مـژده ای دل که مسیـحا نـفـسی می‌آید

خــانـۀ یــازدهـم بــاز شـده نـــورانــی            پـدر از شــادیِ بـسـیـار شـده بــارانـی

بـاز از نـسـلِ حـسنِ، شیرِ خـدا می‌آید            تـا بـر احـوالِ زمـانـه بـدهـد سـامـانـی

سامـرا شـد هـدفِ لطفِ خـدایی امشب            این تـوّلـد شده از چـشمِ هـمه پـنـهـانی

صاحبِ عصر رسیده نفَـسِ جاء الحـق

جـای دارد که شود ماه‌ دوبـاره منـشق

حضرت عـشـق! فـدایِ نَـفَـسِ گـیرایت            ای به قـربانِ تو و قـدِّ چـنان طـوبـایت

قــمــرِ آل مـحــمّـد‌! قــمــرِ دنــیـــایــی            قــبـله ای شد بـخـدا خـالِ لـبِ زیـبـایت

هـمـه محـتـاجِ دعـایـنـد دعـایـی فـرمـا            همه محـتاجِ تو‌ و خـطّ خوش امضایت

صاحبِ عصر! ز عطرِ نَفَست سر مستیم

ما پـنـاهـنـدۀ چـشـمـانِ سیاهت هـسـتیم

شراب عشق نوشید آنکه در جامش علی باشد            مسلمان می‌شود هرکس که اسلامش علی باشد

خدا می‌خواست پیغمبر که پیغامش علی باشد            ظهورش شد علی آغاز و انجامش علی باشد

خـدا آورد در شـعـبان عـلیِ آخرینش را

خدا را شُکر می‌بینیم امیرالمومنیـنش را

دلی دیگر نمی‌ماند که گیسویی کمند آمد            بهشت اُفـتاد در پایش که بالایی بلند آمد

دهان ما که وا مانده زبانِ ما که بـند آمد            دلـیـری دلـپـسـند آمد امیرِ بی گـزند آمد

حسینش را ندیدیم و خدا آورد عـینش را

خدا آورد با نرگس حسین ابن حسینش را

خـدا آورده آری مـرتضای مرتضا‌ها را            همه ابن الکریم ابن الجواد ابن الرضا‌ها را

پس از سوالقضا رو کرده او حُسن القضاها را            که پُر کرده است بوی حُسنِ یوسف‌ها فضاها را

عَلم بر دوش می‌آید به عالم گام می‌کوبد

کـنارِ مرقـد زینب عَـلَم در شام می‌کـوبد

اگر این بال بگذارد هـوای سوختن دارم            قـمـار عشق یعـنی که خیال باخـتن دارم

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم            هواداران کویَش را چو جانِ خویشتن دارم

دعایِ عهد می‌خوانم ببینم جانِ زهرا را

ببینم تیغِ جوهردارِ خون‌خواهانِ زهرا را

دوباره می‌دهد رزمش به میدان اعتبارش را            همان وقتی که می‌گیرد به دستش ذوالفقارش را

علی حَظ می‌کند وقتی ببیند تار و مارش را            نیابد کافـرش سر را نبـیـند الفـرارش را

چه میدانی که این سویش عَلم دست علمدار است

چه رزمی می‌شود وقتی علی اکبر جلودار است

نباید فرق باشد در ظهور و غیبتش ما را            صدامان می‌کند حتما برای رجعتش ما را

هوایی می‌کند روزی هوای صحبتش ما را            خطیب کعبه می‌خواند برای بیعتش ما را

زمانش می‌رسد نورش به این مُرداب می‌ریزد

زمانش می‌رسد زهرا به پشتش آب می‌ریزد

مرا چشمیست خون افشان زِ دست آن کمان ابرو            جهان عاشق شود روزی از آن چشم و از آن ابرو

چنان طوباست آن قامت که باشد سایبان ابرو            زمین بی عشق می‌خُشکد ببار ای آسمان ابرو

هوایِ ابری ما را بیا خورشید باران کن

بیا ما را کنارِ خود شبی شش گوشه مهمان کن

دل مجـنون بجـز با دیدنِ لیـلا نمی‌سازد            بجز تو هیچ کس با ما رعیتها نمی‌سازد

مـزار مادرت را غـیر تو آقـا نمی‌سـازد            و جز آب و هوای کربلا با ما نمی‌سازد

شود آیا که با تو یک زیارت یک شب جمعه

بخوانی از اسارت از جسارت یک شب جمعه

نوشتم که فراق تو چه خون انداخت در دلها            که عشق آسان نمود اول ولی اُفتاد مشکلها

نوشتم که علی دیدم در آن شیرین شمایلها            متی ما تلقَ من تهوی دعِ الدُّنیا و اهمِلها

الهی هب لنا عیداً که ما باشیم منظورش

سلیمان با چنان حشمت نظرها بود با مورش